Drenthepad

Voor ons al weer de elfde etappe van dit prachtige streekpad. De route loopt van Midlaren naar Gieten, ongeveer 28 km lang. We hebben er zin in en vertrekken voor ons doen erg vroeg. En dat is maar goed ook. De weergoden zijn ons niet echt goed gezind, hoewel het daar in het begin wel op lijkt. Van Midlaren tot Anloo hebben we niet te klagen. Het is niet echt warm, maar het blijft op een paar druppen na droog. En de temperatuur is meer dan draaglijk.

We hebben al besloten om in Anloo te pauzeren en koffie te drinken. Wie ons en onze wandelingen een beetje volgt, weet dat dit koffiedrinken gepaard gaat met een heerlijk stuk gebak. Vaak is dit appelgebak, soms een andere lekkernij. Ria kiest ook vandaag voor de appel, ik besluit een stuk Spaanse (?) chocoladetaart uit Barcelona te nemen. Héérlijk!

Na de koffiepauze gaan we vol goede moed op weg voor de laatste 12 à 13 km. In de verte dreigt er regen. Gaan wij daar iets van meekrijgen? Of hebben we geluk en zal het allemaal meevallen. De video spreekt voor zich!

Na deze overweldigende waterval wachtte ons nog een tochtje per fiets terug naar de auto. Voor zover wij nog niet doorweekt waren, kwamen Ria en ik alsnog aan onze trekken. De poncho's zorgden voor veel bescherming, maar broeken en schoenen waren door en door nat.

Gelukkig waren we snel in Midlaren terug. Het water liep letterlijk uit de schoenen, zo veel regen was er gevallen. Vlug de fietsen op de drager, natte schoenen en sokken uit; poncho's in de kofferbak en op weg naar huis. Net op tijd, want de volgende lading komt al weer uit de hemel gevallen.

Noordbargerbos Noord-Zuid

Een wandeling in het Noordbargerbos, samen met Ria. Om de tijd te overbruggen tussen het begin en het einde van 'The Great Gatsby', waar onze jongste twee dochters op maandagmiddag naar toe wensten te gaan. De zon schijnt, dus waarom niet genieten van deze zonnige dag met een wandeling. Het gaat vandaag niet perse om de training, om de snelheid, om de afstand. Nee, slechts genieten van de natuur en het mooie weer.

Zoals iedere wandeling wordt ook vandaag de afstand gemeten. Tenminste: iedere keer onderneem ik een poging daartoe. Gisteren had ik op de twee mobieltjes twee verschillende metingen lopen. Die van Sports-Tracker op de HTC ging (opnieuw) de mist in. Vandaag dus een nieuw experiment. Endomondo op de Nokia, Sport-Tracker op de HTC. Dit keer ging het redelijk goed. Beiden hebben ongeveer de zelfde afstand gemeten. Hieronder de resultaten.

De Wok In Buik Uit wandeling

Uitslag Balkbrug

Sinds vandaag is het geboortejaar aangepast en sta ik in de juiste lijst: 50+.

Het verjongende effect van hardlopen

En zo ineens ben ik 5 jaar jonger! Geboren in 1966. Het is dus toch waar. Hardlopen zorgt niet alleen dat een persoon zich jong voelt, nee maakt letterlijk weer jonger. Top!

De 18e bouwbedrijf Beverwijkloop, Balkbrug

Vandaag was het weer eens tijd voor een hardloopwedstrijd. De Drentse wandelvierdaagse maakte het meedoen aan de Rietplasloop vorige week onmogelijk. Daarom nu in Balkbrug gelopen. Via de site Dutchrunners gevonden en goedgekeurd.

De loop zou voor tweede derde verhard en een derde onverhard zijn, toch nog iets van een cross. In sporthal 'de Balk' werden de aanmeldingen aangenomen; hier kon men zich ook omkleden en douchen. Deze sporthal lag wel op een kleine kilometer afstand van de Start en Finish. Een mooie gelegenheid om al vast warm te lopen.

Voorafgaande aan de start van de 10 km werden alle andere afstanden geëerd: jeugd en senioren. Dat wachten voorafgaande aan de start duurt altijd lang. Het gaf mij wel de mogelijkheid om allerlei andere deelnemers een beetje te observeren en in te schatten. De echte wedstrijdlopers met hun rituelen, de oudere lopers (m/v) die het allemaal wel weten zo langzamerhand, de plaatselijke sporters, vaak voetballers, die meedoen. En de dappere beginnelingen.

Zoals altijd heb ik ook nu mijn mobiel (HTC) mee voor de meting van Sports-Tracker. Zal het dit keer wel goed gaan? Ik heb er weinig vertrouwen in en prent me zelf in de route goed in mijn geheugen op te slaan. Het is een gemakkelijke route: één klein rondje en drie grotere ronden, waarbij een deel onverhard.

Terwijl ik de App start sluit ik achteraan aan bij de grote groep fanatiekelingen. De laatste runs start ik steeds van achteruit. Het bevalt me goed om op die manier langzaam in mijn ritme te komen. Na een kleine kilometer ben ik dan vaak op het goede tempo. Dat tempo probeer ik dan zo lang mogelijk vast te houden. Onderweg zeg ik wel steeds tegen mij zelf dat ik niet tegen anderen loop, maar alleen vóór mij. Om te verbeteren en gewoon lekker te lopen.

Vandaag lukt dat maar voor een deel. Het is kouder dan verwacht, ik houd lang koude handen. Ik heb spierpijn van de dubbele training van afgelopen donderdag. Daarnaast heb ik wat last van mijn blaas. Niet echt hinderlijk, maar ook niet erg bevorderlijk. Dit zorgt er voor dat ik eigenlijk niet wil drinken bij de verzorgingspost. Drinken doe ik uiteindelijk wel om de vochtvoorraad nog iets op peil te houden.

Na de eerste grote ronde zie ik op de tijdsregistratie mijn tussentijd. Die is met bijna 22 minuten aan de snelle kant. 'Als dat maar goed gaat', denk ik bij mezelf. En ik besluit iets rustiger te lopen. Me niet te storen aan die enkele loper die voorbijkomt en dus sneller is. Opnieuw denk ik: 'loop voor jou zelf, niet tegen die ander!' 

Aan het einde van de derde ronde, tussen 1000 en 500 meter voor de finish, wordt ik ingehaald door de leiders in de wedstrijd. Het lijkt alsof ik stilsta. Wauw! In en zoef zijn die gasten al weer een heel stuk verder. Respect!

De laatste ronde is er een van overleven. Ik ben toch wel te snel gegaan, want ik bespeur een opkomende pijn in mijn rechter lies. Het is niet pijnlijk, niet echt storend, maar kan snel erger worden. Dit is een klein dilemma, aangezien ik toch ook wel binnen de 45 minuten wil finishen nu. Ik merk echter dat het niet meer sneller wil. Kan me nog optrekken aan een andere loper en één seconde achter hem ga ik over de finish. Moe, maar wel weer voldaan.

Tot mijn verrassing, tot mijn grote verrassing zelfs, blijkt de Sports-Tracker de meting geregistreerd te hebben. Later thuis komt dan wel een nieuwe frustratie: het kreng verdomd het om de meting te uploaden. Ik sla steeds harder op het touchscreen wat alleen maar voor meer ergernis zorgt. Coach Ria maant mij tot rust en uiteindelijk leg ik het apparaat maar weg. Wel of niet opgeslagen? Ik zal het later wel zien.

Nu worden alle spieren weer lekker stram. Morgen Spinning?

DW4D 2013

Drentse wandel 4daagse: etappe 4.

De laatste van vier dagen wandelen. Vier dagen 20 km in de prachtige omgeving van Odoorn. Het is een mooie ervaring geweest. Het is voor mij ook een goede voorbereiding voor de Nijmeegse geweest. Ik weet hoe ver ik conditioneel ben. Daarbij heb ik ook nog wel fysieke tekortkomingen ondervonden. En ik heb een idee hoe de rest van de voorbereiding in te vullen. Maar eerst nog de laatste van de vier etappes wandelen.

Wanneer wij in de richting van het 4daagse-terrein rijden komen wandelaars ons in grote getallen tegemoet. De 40 km deelnemers startten al vanaf 7 uur; de 30 km wandelaars mogen om 8 uur beginnen. Ons deelnemersveld, die van de 20 km kan om 9 uur van start gaan. Wij zijn tegen half tien bij de start. Mooi vroeg en om ons heen is het rustig.

Op hoop van zegen start ik Endomondo maar weer eens op de HTC. Gisteren ging dit redelijk goed. De meting was vrij accuraat. Sports-Tracker gebruik ik in ieder geval niet meer voor de lange afstanden. Die App crasht iedere keer weer. Als de apparatuur ingesteld is, kunnen we eindelijk beginnen.

Al na iets meer dan een kilometer halen we een echtpaar van gevorderde leeftijd in. We hebben hen iedere dag nog ingehaald. De andere dagen vaak verderop in het parcours. Ze lopen soms hand in hand, of arm in arm. Soms ook achter elkaar, als de drukte om hen heen te groot wordt. De man wordt ondersteund door een wandelstok en door zijn vrouw. We nemen aan dat zij de 10 km wandelen, geschat naar het rustige wandeltempo. Als wij na afloop van de etappes in de tent verblijven zijn zij ook steevast nog present. Als beloning drinken beiden een sinas.

Spoedig dient de eerste regen van de dag zich aan. Het wordt duidelijk dat het hier niet bij zal blijven. We twijfelen nog: regencape aan of nog niet. Ria heeft wel al een dun regenjack aangetrokken. Mijn windjack kan de eerste regen nog wel aan. Vooral als blijkt dat we al bij de eerste stempelpost zijn gearriveerd.

Tijdens het stempelen hoor ik mensen zeggen dat de capes wel weer opgeborgen kunnen worden. Buienradar meldt in onze omgeving weinig activiteit meer voor de komende uren. En dus besluit ik de cape nog maar in de tas te laten. Een half uur later stortregent het.

De regen heeft de paden glad en modderig gemaakt. Beelden van vorig jaar op de Camino komen voor mijn geestesoog. Het is nog lang niet zo extreem, maar het water is net zo nat. De modder maakt ons echter niet langzamer. We wandelen geconcentreerd verder. Ria heeft ondanks haar pijnlijke heup een stevig tempo. Slechts nu en dan piept en kraakt het, als er weer een pijnscheut door haar been en gewrichten giert. Dan gaat zij weer onvermoeibaar verder. Kanjer.

In Valthe de tweede en laatste stempelpost. Daar nemen we de tijd voor een kop koffie. Veel mensen ontvluchten hier even de regen voor een kop koffie of soep. De Schuttershof is afgeladen vol en de bediening roept ononderbroken naar de bar en de keuken. De koffie smaakt goed en geeft weer moraal om de weergoden te trotseren.

Of de een van de organisatoren komt uit Valthe, of men wist niet goed hoe de kilometers vol te maken, maar we worden kriskras door het dorp geleid. Meerdere keren zien we dichtbij andere wandelaars lopen die uit tegengestelde richting komen. We zien dus waarheen, maar worden via andere paden verder geleid. Dat zorgt wel voor enige wrevel. Begrijpelijk als een blessure blijft opspelen. Normaliter zou mijn metgezel al lang de kortste weg genomen hebben, nu slaat zij zich dapper door al het zigzaggen heen.

Uiteindelijk verlaten wij toch het dorp. De wind neemt wat toe en blaast ons vol in het gelaat. Gelukkig regent het niet meer. Dat maakt het toch wel aangenamer. We lopen midden tussen andere wandelaars. Sommigen zien we vandaag voor het eerst, maar velen hebben we ook de afgelopen dagen al gezien. De een herkennen we aan vlag of vaandel die gedragen wordt; de ander aan de specifieke tred. Velen groeten, maar anderen blijven stug in hun stilzwijgen.

Dan komt ten langen leste toch Odoorn weer in zicht. Daar zijn wij beiden wel blij om. Na vier dagen is het ook wel goed geweest. En voor Ria wordt de pijn toch een steeds grotere last. Zoals iedere dag wegen de laatste meters het zwaarst. We worden nog door het dorp geleid, waar net de jongste jeugd in optocht, verkleed en gesminkt naar de feesttent wordt gebracht. Begeleid door muziek en de aanmoedigingen van omstanders huppelen de kleintje voort. Dat geeft ons ook nog de laatste schwung die we nodig hebben om te finishen.

Tevreden stempelen we voor de laatste keer en nemen onze beloning in ontvangst: medailles en vaantjes. Daar doen we het voor. In de tent heerst een vrolijke stemming. Er is muziek, er is drank en iedereen geniet van haar of zijn prestatie. We organiseren twee stoelen en installeren ons in een rustig hoekje. Dicht bij de tap. Voldaan genieten we van de welverdiende borrel.

Het zit er op.

DW4D 2013

Alle 4 Etappes van 20 km

Respect!

Gelezen in het Dagblad van het Noorden: Mevrouw Stavast (91) heeft het Drenthepad voltooid! Waanzinnig!

DW4D 2013

DW4D 2013

Drentse wandel 4daagse: etappe 3.

Het was de bedoeling om zo vroeg mogelijk van start te gaan, deze 3e etappe. Buienradar en de weerstations op tv beloofden regen: Veel regen! Daarom zijn we om half tien aan de start. Negen uur was de bedoeling, maar dat lukte dus niet. Het moet ook niet ontaarden in stress.

Aangezien de meeste lopers van de 20 km al vertrokken waren en de 10 km deelnemers nog niet weg mochten, was het vrij rustig om ons heen. Her en der liepen wel mensen, maar veel minder dan op de andere twee dagen. Het werden er allengs wel meer en meer, het klonterde toch weer samen. Dat kwam door het cultuur historische karakter van de etappe. Aan allerlei wetenswaardigheden werd aandacht besteedt. In combinatie met een App en een woordenspel is geprobeerd deze aanpak interessant te maken voor de deelnemers. Ik geloof dat dit wel goed gelukt is, hoewel wij er zelf niet aan deelnamen.

De route van vandaag was nog weer mooier als die van gisteren. Er was meer afwisseling en de paden en wegen waren niet constant rechttoe, rechtaan. Het terrein verliep wat glooiend, er waren bossen en velden en we kwamen nog door Exloo. Daarnaast zoals gezegd de extra culturele aandacht. Prima georganiseerd.

Na de eerste stempelpost ging ons wandeltempo omhoog. Hoewel Ria ook vandaag niet klachtenvrij was, hield ze het hogere tempo lang vol. Tot Poolshoogte, de tweede stempelpost, daarna was het heel moeilijk om weer in dat tempo terug te keren.

Op het laatste stuk werden we ingehaald door lopers van de langere afstanden. Het lijkt ons dat hoe langer de afstand, hoe sneller de wandelaars lopen. De echt lange afstandlopers hebben een bepaalde kordate tred. Gebruiken ook hun armen in de voortgang. Hebben een bijna verbeten uitdrukking op het gezicht en zijn ook in no time weer uit het zicht verdwenen. Op hun rug- en heuptassen stiksels van eerdere prestatielopen.

In de Odoornerdennen, op de scheiding van bos en heide, begint het wat te regenen. Wij voelen daar niets van, want het bladerdek beschermt ons hier tegen. We hebben geluk tot aan het einde van de etappe. Wij blijven droog.

Dat geluk hebben anderen niet. Als wij in de feesttent genieten van ons eerste drankje, begint het te regenen. Het duurt niet lang of het regent pijpenstelen. Het valt echt met bakken uit de lucht. De wandelaars die nu binnenkomen, zijn doorweekt. Waarbij sommigen nog het geluk van een poncho hebben. Anderen proberen de waterval met paraplu's tegen te houden. Met weinig kans van slagen.

Zondag wacht al weer de laatste etappe. Benieuwd wat het gaat brengen. Blijft het droog? Blijven de echte blessures uit? Gaan we voor 20 km of lopen we deze laatste dag zelfs 30 km? Veel vragen, morgenavond hebben we de antwoorden.

We zullen zien.

Drentse wandel 4daagse: etappe 2.

We zijn iets vroeger bij de start dan gisteren. Niet zo vroeg als we mogen, 9 uur, maar toch. Gevolg is dat we midden tussen de starters van de 10 km staan. Dat zorgt voor veel volk om ons heen als we van start gaan.

Ria en ik komen maar langzaam op gang. Zij heeft toch behoorlijk last van heup en been, maar laat zich niet kennen. Ik merk aan ons tempo dat zij het moeilijk heeft. Maar ik vind het dapper en van heel veel karakter getuigen dat zij door blijft gaan. Met behulp van aspirines wordt de pijn toch iets onderdrukt. Helaas zorgt het er wel voor dat we niet echt uitbundig kunnen genieten. Vooral bij de tussenstops cq. stempelposten is het leuk vertoeven, maar de rust zorgt voor stijfheid. De stijfheid zorgt weer voor pijn. Toch slaat zij zich er dapper doorheen.

De eerste kilometers lopen we in colonne richting theehuis Poolshoogte, de eerste stempelpost. De cameraman van de organisatie is ook vandaag weer druk met het filmen van de passerende wandelaars. We zien jong en oud, dun en stevig, sportief en 'krakkemikkig', maar iedereen toont heel veel inzet. Met vooral heel veel plezier.

Bij het theerestaurant heerst een gezellige drukte. Vanuit de verte hoorden we al muziek. Ik kon het niet plaatsen, maar Ria herkende het als Djembé muziek. 'Musicana Africana?' Vroeg ik nog, want nog hoorde ik de trommels niet. Blijkbaar wordt mijn gehoor toch minder. De stemming is echter heel goed, merken we. 

We drinken een bakkie troost en deinen mee op de drommels. De groep muzikanten heeft er echt zin in. De maken contact met voorbijlopende wandelaars en met standhouders rondom hen. Maken grappen, lachen en stralen dat plezier uit naar hun omgeving.

We willen echter niet te lang blijven hangen. Zoals gezegd zorgt die stilstand voor stijfheid. Na een tijdje krijgt Ria de slag weer redelijk te pakken. En eigenlijk gaan de kilometers behoorlijk snel voorbij. Het duurt voor mijn gevoel maar even en we zijn al bij de tweede stempelpost in Eesergroen. Bij Lucy's Inn is de tweede stempelpost. Er wordt dit keer niet gerust, al lonken de pijpjes Gulpener wel heel duidelijk naar deze wandelaar. (Op de Camino was het al lang terrastijd geweest, hahaha).

Een eindje voor de stempelpost vang ik een geluid op van mijn mobiel. De Nokia klinkt alsof de batterij leeg raakt. Ik heb vandaag als test Endomondo op de Lumia 800 en Sports-Tracker op de HTC. Benieuw welke van de twee het langst volhoud. De Nokia moet blijkbaar te veel stroom leveren aan diverse Appjes. En dus breek ik de Endomondo meting af om in ieder geval nog een mobiele telefoon bij me te hebben. Toch nog altijd de belangrijkste functie van zo'n apparaat. Ik besluit de gok te nemen en de HTC met rust te laten. Hoop eigenlijk dat de meting van Sports-Tracker dit keer wel goed gaat. Later zal blijken dat dit weer niet het geval is. Geen meting, dus moet ik thuis via Afstand Meten opnieuw zelf de route uitzoeken.

Na het stempelen keren we weer in de richting van Odoorn. Poolshoogte moet een tweede keer aangedaan worden als stempelpost. De trommelaars zijn nog even fanatiek als tijdens onze eerste stempelronde. Ze gaan in optocht over het terrein, bespelen de mensen even vakkundig als hun instrumenten. Nog een kop koffie en we gaan weer door. Regen dreigt en het is behoorlijk fris aan het worden. Nog een reden om niet te lang te blijven zitten. Aan de finish willen we ons de tijd gunnen.

De laatste kilometers vallen altijd weer tegen. Of het nu, zoals vandaag bij een georganiseerde wandeling is, of de wandelingen die we zelf regelen. Als de laatste kilometers in zicht komen wil ik niets liever dan dat het voorbij is. Er is geen pijn of iets dergelijks. Het is voor vandaag gewoon genoeg geweest.

Aan de finish blijven we nog een poosje aan een tafel hangen. Onder het genot van pilsje en 'sneeuwitje' en met mooie live accordeonmuziek op de achtergrond zien we nog vele andere deelnemers binnenkomen. De meesten ogen nog behoorlijk monter, maar er zijn erook met pijn vertrokken gezicht. Er gonzen al wat teksten over eerste blaren en dergelijke. Daar hebben wij gelukkig geen last van. Het piept, het kraakt, maar géén blaren.

We zijn op de helft!

Drentse wandel 4daagse: etappe 1.

De regenbui aan het begin van de ochtend belooft weinig goeds voor onze eerste wandeldag. Gedurende het ontbijt en zelfs bij het vertrek regent het continue. Ria mompelt en moppert dat Helga van RTL in ieder geval vandaag nog een redelijk zonnige dag had beloofd. Gelukkig stopt het met regenen nog voor wij Odoorn hebben bereikt.

Parkeerwachten geleiden ons naar een parkeerplaats. Het is behoorlijk druk op het vierdaagseterrein. Er staat een grote feesttent, daarnaast een tent voor de jongere kinderen. Natuurlijk is er ook een frietkot voor de nazorg later op de dag. In de tent staat er een heel lange rij voor de inschrijfbalie. Aangezien we geen gebruik hebben gemaakt van de voorinschrijving, sluiten we maar aan. We schrijven in voor de 20 km.

Een half uurtje later kunnen we eindelijk van start. Bij het inschrijven werd ook een mooi informatieboekje uitgedeeld met daarin ook alle routes vermeld. Die routebeschrijving zullen we niet nodig hebben, de route is heel duidelijk aangegeven. In een lang lint lopen de wandelaars over het Drentse platteland. 

De eerste etappe gaat in de richting van Sleen. We hebben vandaag heel veel bossen gezien. In de verte vooral, want we zijn het bos niet in geweest. Een groot deel van de route ging over verharde paden en wegen. Slechts zelden over onverharde paden.

Bij de eerste stempelpost wacht een kleine (niet zo prettige) verrassing. Het blijkt dat we stempelkaarten voor de 10 km mee hebben gekregen. Eerste opmerking van de mevrouw met de stempel is dan ook dat wij ons verlopen hebben. Ik leg uit dat we toch echt de 20 km lopen en zij plaatst de stempels zonder verder te protesteren. Het zorgt toch voor iets van onzekerheid: krijgen we verderop nog meer commentaar? Hoe gaat het bij de finish? Op dit moment kunnen we er niets aan veranderen, het is zoals het is.
Ria en ik nemen de tijd voor een kop koffie. Jammer genoeg heeft Ria last van haar rechterbeen. Heup, knie en onderbeen: irritant. Een kleine pauze doet toch wonderen. Tijdens de pauze kletsen wat met een wandelaar en zijn zoon. Dan vervolgen we onze route.
Via de Kibbekoele lopen we naar Noord-Sleen, daar is de volgende stempelpost al. Ook hier weer een opmerking over de kaarten, maar het lijkt er op dat wij niet de enigen zijn met 'foute' stempelkaarten. Wij zijn benieuwd.
Steeds als wij dicht achter of voor andere wandelaars lopen, worden we meegezogen in hun gesprekken. Dat gebeurt niet met opzet, maar de neiging is nu eenmaal om mee te luisteren. Als Ria en ik dan weer alleen lopen geven we ons commentaar. Met een knipoog, met een grap en een lach.
We komen door het dorpje met de prachtige naam 'Het Haantje". Ria is hier nog nooit geweest. Ik wel: mijn oude werkgever heeft hier in de buurt een locatie liggen die ik veelvuldig heb moeten controleren. Ook hier een stempelpost. Bij camping het Haantje aan het Oranjekanaal is het druk. Velen nemen de tijd voor soep en/of drinken. Wij nemen de tijd voor koffie en de rust.
De laatste 5 km liggen in het verschiet. In een grote optocht van wandelaars gaat het richting finish. We halen wat mensen in; we worden ingehaald door anderen. We hebben de tijd. Ria bedenkt dat we aspirines mee hebben en besluit de pijn te stillen. Tegen de tijd dat we zijn gefinisht, wordt haar pijn onderdrukt. Top dat zij ondanks de irritant zeurende pijn deze afstand heeft volbracht.
Aan de finish leg ik het verhaal van de verkeerde kaarten uit. Geen probleem: we krijgen voor de volgende dagen de goede kleur kaarten. Opgelost, zonder enig commentaar, zonder enig probleem. Goed dat wij ons niet werkelijk zorgen hebben gemaakt.
De tent is gevuld met rustende wandelaars. Er is muziek, live; het is er gezellig. Aangezien de zon nog altijd schijnt, gaan wij lekker genieten van die warmte. Eerst maar eens een ijsje, daarna een welverdiend drankje. Wandelaars blijven binnenstromen. Sommigen 'uitgewoond', sommigen nog opvallend monter. Het zal met de individuele afstand te maken hebben.
Tevreden rijden wij een half uurtje later weer richting Laar.

Route dag 1

Aangezien Sports-Tracker voor zeer irritante problemen zorgt bij de route-registraties tot nu toe, heb ik vandaag Endomondo uitgeprobeerd op de HTC. Ik heb nu vastgesteld dat het niet alleen de App van Sports-Tracker is die problemen veroorzaakt. Oók in Endomondo laat de meting behoorlijke steken vallen. Bekijk het verschil. De eerste kaart is van Endomondo, de tweede is de aangepaste versie in Afstand Meten.

 

Etappe 1

 Endomondo   Afstand Meten

Het blijft aanmodderen. Helaas!

Drentse wandel 4daagse

Deelname aan de Drentse wandelvierdaagse. Het wordt door veel wandelaars gebruikt ter voorbereiding van de Nijmeegse 4-daagse. Ons eerste plan was om alle 4 dagen 20 km te wandelen; plan B laat ons de afstand per dag bekijken.

Drentse vierdaagse

Agenda: training

Urban Rebounding Extreme - Metabolic Training met Patrick Goudeau. Metabolic Strength Cardio Interval, 45 minuten rebounding. Dit is een zware uitvoering met veel sprongoefeningen. Het zweet komt helemaal los.

Avondwandeling van Slender Line naar Laar. Iets meer dan 9 km wandelen. Tot twee keer toe behoorlijk geschrokken. De eerste keer bij het oversteken van een onbewaakte overweg zonder goed op te letten. De machinist haalde me uit mijn overpeinzingen door de doordringende claxon te gebruiken. De tweede keer schoot mijn hartslag omhoog door bijna op een fazant te stappen. De dame in kwestie wilde het risico echter niet lopen en vloog onder luid geklokklok weg.

Jammer genoeg weigerde de routemeting weer eens dienst. Ligt het aan de HTC, of is het toch Sports-Tracker die zonder duidelijke reden stopt? Nader onderzoek volgt. De sof met de App zorgde wel even voor een dip. Ik vind het uitermate irritant wanneer die apparaten niet goed werken.

Uiteindelijk wel tevreden met deze trainingsdag. Mijn lijf niet echt: vooral schenen en voeten protesteren.

Uitslag Zuidwolde

Crossloop Zuidwolde 4 mei 2013

Cross Zuidwolde

 

Crossloop in Zuidwolde: 10 km.

Crossen in Zuidwolde.

Het is zaterdag, rond de middag. Vandaag wordt er in het mooie Drentse Zuidwolde een cross georganiseerd. Deze loop over 10 km staat al vanaf het begin van dit jaar op mijn loopprogramma. Alleen is mijn hele schema in de war geraakt door de irritatie aan mijn rechterknie. Ik heb nog slechts een paar uur om te besluiten om wel of niet te gaan.

Een half uur later ben ik er uit. Ik ga en zie wel. Natuurlijk zou ik de 5 km ook kunnen lopen. Dat zou waarschijnlijk ook veel verstandiger zijn. Aangezien ik sinds een aantal weken al geen fatsoenlijke looptraining heb gedaan. Ik ga er gewoon voor.

Met Ria en Tessa als supporters vertrek ik goedgehumeurd naar Zuidwolde. Ik heb er wel zin in. Maar kom ik nog wel op tijd om mij nog aan te melden? Slechts een twintig minuten voor aanvang van de cross arriveren wij bij camping de Entekoele. Het is er redelijk druk; blijkbaar is er veel interesse voor de cross. Of misschien komt het omdat de cross gecombineerd wordt met een canirun: een wedstrijd van 5 km voor lopers met honden.

Ik schrijf mij snel in, krijg nummer 284 (opgeteld toch weer 14). Daarna drink ik nog een beetje Extran en na het bericht van de omroeper begeef ik mij naar de start. Volgens mij herken ik nog een oud-collega, maar twijfel. Later in de uitslagen lees ik zijn naam en besef dat ik toch gelijk had (sorry Johan). 

Als het startsein wordt gegeven start ik mijn Sports-Trackerapp. Zodat ik naderhand de route en allerlei andere gegevens weer kan verwerken. Hopelijk werkt de HTC dit keer wel mee. Het 'kreng'wil nog wel eens vastlopen.

Het lopen gaat lekker. Onverwacht makkelijk eigenlijk. In het begin loop ik zo goed als achteraan, maar waar mogelijk haal ik steeds meer mensen in. Ik besef me dat ik in een heel ver verleden meeliep voor de prijzen; nu loop ik alleen nog maar om aan de cross te volbrengen. Dat geeft niets, ik geniet van de loop, van de omgeving en de uitdaging. Ik loop ook niet om een hele goede tijd neer te zetten. Ik neem deel.

Wanneer ik zo mijn gedachten laat afdwalen, verlies ik de concentratie en zie een boomwortel over het hoofd. Een wortel die slechts iets uitsteekt zorgt er voor dat ik kom te struikelen. Dan blijkt echter wel dat mijn conditie goed is, want met een prachtige judorol breek ik mijn val en loop gewoon weer verder. Alsof er niets gebeurd is. Een renster vraagt verschrikt of alles okay is, maar ik lach en roep dat ik blij ben dat het midden in het bos gebeurd is en niet bij de finish.

Na 5 km passeer ik de finish voor de eerste keer. Net voor die passage staan Ria en Tessa. Ria maakt een foto en roept dat die dit keer gelukt is. Later blijkt toch dat de batterij van haar prachtige mobiel weer eens te leeg was. Helaas.

De tweede ronde is een stuk rustiger. Veel van de deelnemers lopen blijkbaar de 5 km cross. Ik passer nu wel zo nu en dan een deelnemer (m/v) van de canirun. Sommigen lopen met één hond, maar er zijn er ook met twee. De honden zijn er in alle soorten en maten. Ik heb Jack Russels gezien, maar ook doen er Huskies aan mee. Geweldig!

Na een kleine 7 km begin ik de vermoeidheid goed te voelen. En dan wacht de beklimming van de Falieberg nog. De drievoudige klim wordt in iedere ronde uitgevoerd, dus in totaal is het 6 keer aanzetten voor de beklimming.. Ook in deze tweede ronde gaat me dit nog goed af. In de afdalingen laat ik mij gewoon naar beneden 'vallen'. Niet tegenwerken om beneden te komen. Gewoon snelheid maken. Een andere loper, die een tijdlang moeite doet om voor te blijven, laat ik op deze manier heel snel achter mij.

Tot de laatste meters is het genieten. Na 49 minuten en 17 seconden passer ik dan uiteindelijk de finish. Geen wereldtijd; 15 minuten na de winnaar. Maar ik ben meer dan tevreden. Mijn lichaam heeft zich goed gehouden. Mijn knie protesteerde wel tijdens het lopen, zonder te extreem te irriteren. Helaas is de app wéér gecrasht en heb ik dus geen enkele data opgeslagen. Het zij zo.

Met een mooie medaille als aandenken en na een heerlijk koud biertje keren ik met een tevreden gevoel huiswaarts. De spierpijn is voor morgen.

Drenthepad tot nu toe.