NW4D 2013

Officieel!

Nijmeegse 4daagse 2013

Nijmeegse 4daagse from Jos Smit on Vimeo.

4daagse van Nijmegen: dag 4.

Vrijdag 19 juli 2013.

Net als woensdag is de mentale gesteldheid vandaag minder. Er zijn direct grote ergernissen, maar wel kleine irritaties. Ik voel nu ook duidelijk pijn in mijn nek en schouders. Vooral de gekwetste linker schouder laat zich gelden. En tijdens die eerste kilometers voel ik stijfheid in de linker heup. Daarom besluit ik in een rustiger tempo te gaan lopen vandaag. Na een uur blijkt dat 'rustiger tempo' niet veel verschil te maken. Dan heb ik alsnog 6,2 km gewandeld. Pas na een bakje koffie kom ik in mijn ritme en loop ik ook weer meer ontspannen. De pijntjes worden allengs minder; mentaal wordt het ook beter. Ik ga weer genieten van de route en de mensen. 

Na Overasselt volgt een minder prettig stuk. Langs de Maas, over de dijk. Bij de sporadische rustpunten twijfel ik iedere keer of ik zal stoppen om te rusten, steeds loop ik verder. Het besef dat ik na het rusten alsnog de benauwde drukte op de dijk weer in moet, zorgt er voor dat ik blijf lopen. 'De eerste gelegenheid na de brug', neem ik mij voor.

Dat is in Linden. Bij 'de Burcht' is groots uitgepakt. Een dj maakt stemming met pakkende liedjes, er zijn extra toiletten, een waterpunt en er is van alles te koop. Broodjes, soep, koffie, snoep, blikjes drinken. Het is kwart over tien, ik heb zo'n 20 km gelopen en vind dat het tijd is voor soep en drinken. Cola en bier, wat kan mij het schelen. Word ik vanzelf langzamer, haha. Als ik wil gaan zitten ervaar ik een gigantische domper. Ik steun te veel op mijn linkerarm en een heftige pijn schiet door mijn linkerschouder. Het duurt minuten voor de pijn iets afzakt. Ik besluit tot een drastische maatregel. De roze happymakers, de pijnstiller die altijd helpt. Maar het zal nog een poos duren voor de pijn niet meer voelbaar is.

In Beers stop ik bij café 'de Spijker' voor een tweede en derde biertje. Om water in te slaan, ook wat cola te drinken en ik neem ook de tijd voor een sanitaire stop. Daarnaast besluit ik even toe te kijken bij de stoet wandelaars die voorbij trekt.

Vanaf Cuijk gaat het echt los. In deze stad is het onthaal overweldigend. Voor zo ver dat na alle feestexplosies van de afgelopen dagen nog mogelijk is. We worden langs de Maaskade naar een pontonbrug geleid. Onder begeleidend geschreeuw en gejuich van mensen die ook op een hoger gelegen straat staan te kijken.

Op naar Mook. Daar zoek ik in het centrum een plekje in de schaduw om te eten en nog wat te drinken. Ook hier neem ik de tijd om even naar de gigantische hoeveelheid aan mensen die voorbijtrekt te bekijken. De spanning neemt toe, we lopen in de richting van de Via Gladiola. Bij Molenhoek staat het zelfs op een boog geschreven: "Hier begint de Via Gladiola.' En aangezien ik onbekend ben, meld ik dat per sms aan Ria.

Vanaf hier is de belangstelling enorm. Rijen dik toeschouwers, feestvierend, vrienden en bekenden te verwelkomen en aan te moedigen.

In Malden consternatie bij mij. Hier staat een boog met de melding: 'Via Maldenia'. Oh, blijkbaar was ik fout en waren we toch nog niet op de Gladiola. Moet ik dat nog aan Ria melden? Lukt het überhaupt nog om te sms'en? Want iedereen loopt met een mobiel in zijn of haar handen. Ik besluit het maar zo te laten.

Op het kruispunt met de Groene straat/Groenewoudseweg staat een verkeersregelaar met veel gebaar en swingend op de muziek de boel te regelen. Een en al enthousiasme spat er vanaf. Omdat ik als een van de eersten tegengehouden werd sta ik vooraan als we weer door mogen lopen. Een heel leeg stuk van de Via Gladiola ligt voor mij. Amper een ander wandelaar in mijn nabijheid. Ik voel mij als een wielrenner die solo op weg is naar een etappewinst in de tour. Eerst nog wat beduusd, maar al snel begin ik te klappen en direct reageert het publiek met geklap en meer gejuich.

Ria, Tessa en Vera staan dan al een eeuwigheid op mij te wachten. En bijna had ik hen nog gemist. Ik hield constant de rechterzijde van de weg in de gaten te houden. Mijn gevoel zei al een paar keer de linkerzijde meer te controleren, maar in de drukte viel dat niet mee. Door de voorheen gecreëerde ruimte zagen zij mij gelukkig wel. Met mijn mooie gladiolen vervolgde ik na een kort gesprekje mijn laatste meters. Langs al de tribunes, klappende en juichende mensen. Op weg naar de finish.

Een heel ander onthaal dan precies een jaar geleden in Santiago de  Compostella. Waar het daar een totale anticlimax was, was de constante explosie van vreugde een genot om te ervaren en te ondergaan. Iedere wandelaar krijgt het gevoel dat iedere toeschouwer speciaal voor hem of haar gekomen  is, dat er speciaal voor hem/haar geklapt en gejuicht wordt.

Na het finishen mijn welverdiende medaille, het 4daagsekruis opgehaald en opgespeld. Een tijdje rondgehangen nog op de Wedren onder het genot van een paar biertjes. Daarna op zoek naar de meiden. Dat duurde nog een hele tijd, maar gelukkig vonden we elkaar op de afgesproken plek.

Lekker uit eten met elkaar. En na het vertrek van de dochters nog met Ria een hele tijd op een terras genoten van alle drukte in de stad. Studenten en wandelaars, iedereen in grootse feeststemming. Uiteindelijk was de pijp zo rond een uur of half twaalf wel helemaal leeg. Tijd om naar het B&B te vertrekken. Tevreden, blij en trots. Moe, maar ook heel voldaan over deze toch wel bijzonder prestatie.

Top!

4daagse van Nijmegen, dag 3.

Donderdag 18 juli 2013.

De zeven heuvels tussen Groesbeek en Nijmegen. Het zou zwaar zijn. Al dat klimmen en dalen. Tel de warmte daarbij op, dan kon als conclusie maar één conclusie gelden: afzien. En het was zwaar, het was warm en over heuvels wandelen is nu eenmaal niet gemakkelijk. Maar ik vond het vooral genieten.

Op de Wedren werd ons wandelaars uitgeleide gedaan door de nachtbrakers van de aflopende nacht. Door de hele stad werden wij begeleid. Malden en Mook toonden hun waardering voor de lopers met muziek en een enthousiaste feeststemming. Pas na Milsbeek, de grensovergang naar Duitsland en de eerste echte klim werd het qua publiek minder.

Eenmaal terug in Nederland werden we door de mensen bijna letterlijk op handen gedragen. Zoveel aandacht, zo veel feest, zo'n fantastische sfeer. Groesbeek was van begin tot eind vol met feestvierende mensen. Dit ging verder over de heuvels. Buiten Groesbeek, over de Zevenheuvelenweg, stonden nog kilometers lang campers opgesteld. Bij de stand van het Dagblad van het Noorden kreeg ik een gelukstelegram van de meiden. Dit zorgde voor aanvang van de zware heuvels voor een extra boost.

Een andere boost was de nieuwe brandstof die ik vandaag gebruikte. Ergens aan de Breedeweg stond een man bier van de tap aan te bieden in zijn tuin. Het beeld van bier drinkende militairen maakte het te verleidelijk om door te lopen. In Groesbeek zelf vond ik het nodig om van het feest te genieten en een passend drankje te drinken. En ergens op de Zevenheuvelenweg werden koude blikjes bier aangeboden. Daarna gaven de benen aan toch liever de oude vertrouwde vorm van brandstof te gebruiken. En dus nam ik tot Nijmegen slechts water.

Via Berg en Dal ging het in hoog tempo naar Nijmegen. Voor ik het goed en wel door had, stond ik al weer op de Wedren. Mijn controlekaart in te ruilen voor een nieuwe. De laatste voor de vierde dag. Mijn vroege start heb ik ook nu weer geruild. Met het meisje van de vorige keer had ik afgesproken ook nu weer te ruilen. Zij wilde ook vrijdag wel heel graag vroeg starten. Geen probleem.

Ondertussen was Ria gearriveerd en aanwezig op de Wedren. Samen nog een tijd genoten van de feeststemming op het terrein rondom de start en finish. Daarna zijn we de stad ingewandeld om een hapje te eten. Eenmaal na de maaltijd was de pijp echt wel leeg.

Morgen wacht de Via Gladiola.

Gelukstelegram op de Zevenheuvelenweg!

Een hart onder de riem!

4daagse van Nijmegen: dag 2.

Woensdag 17 juli 2013,

Een nieuwe dag, een nieuwe ronde. De dag van Wijchen staat op het programma. Volgens velen de meest saaie dag en de zwaarste dag. Wat is daar van Waar? Hoe sla ik me er vandaag doorheen? Vragen, vragen, vragen.

De wekker knalt ook vanmorgen om half vijf het lawaai van de radio mijn bedstee in. Ik ben op slag wakker, schrik me wezenloos bijna. Nog beduusd val ik even terug in de kussens. ‘Shoot!’ Het is al weer zo laat. En ik spoor mij zelf aan om op te staan.

Zonder al te veel spierpijn kruip ik mijn bed uit. Ik ben zelfs niet erg stijf. Ja, rondom mijn enkels is het wat gevoelig en op spanning. En een beetje zeurderige pijn in mijn onderrug. Het mag geen naam hebben.

In het kamertje staar ik eerst weer wat ontheemd om me heen. Wat doe ik het eerst, wat het laatst? Ik moet eten en eten meenemen voor onderweg. Er moet theewater gezet worden en kleding uitgezocht. Waarom heb ik dat gisteravond allemaal niet gedaan? Is het zelfverwijt.

Uiteindelijk heb ik alles op tijd geregeld en wandel ik op de vooraf gestelde tijd van kwart over vijf richting mijn bushalte. Net als gisteren staat er al een bus te wachten. En net als gisteren is die bus behoorlijk afgeladen. Er stappen zelfs mensen weer uit. Op mijn vraag waarom dit gebeurt, hoor ik slechts: ‘te warm!’ Dus stap ik in en vertrek ik nog vroeger als verwacht naar de Wedren. De warmte in de bus viel mee overigens.

Op de Wedren het zelfde beeld als gisteren. Her en der zitten mensen aan de lange tafels een bak koffie te drinken. Nog slaperig en vermoeid, zichzelf misschien wel afvragend waarom ze in godsnaam zo vroeg hier moeten zijn. Het grootste gros mensen echter, staat al weer opgesteld in dikke rijen voor de startbogen. Te trappelen van ongeduld. En het is dan nog geen zes uur.

Als om kwart over zes het sein wordt gegeven dat we mogen gaan starten, sta ik maar eens op en voeg in bij de wachtenden. Waar het gisteren maar een korte invoegrij betrof, is die nu een stuk groter. Meer mensen zijn op dit lumineuze idee gekomen. Mensen zijn ook iets meer ongeduldig. Vooral als het ook nog eens langer duurt bij het inscannen. Op andere startplaatsen vertrekken de mensen veel sneller. Er klinkt al gemor. Toch komen we er door en kunnen wandelen.

De route gaat dwars door Nijmegen in de richting van Wijchen. Net als gisteren zijn late feestvierders de gangmakers en worden we bejubeld en aangemoedigd. Rondom de startplaatsen is het een drukte van belang voor wat betreft cameramensen en fotograven. Vele koppeltjes van twee of drie mensen huppen van wandelaar naar wandelaar. Vraag hier, opmerking daar; beeldje zus, plaatje zo.

De meute komt vrij snel goed op gang. Ik merk dat velen een behoorlijk tempo houden. Of ik ben langzamer dan gisteren. Mijn lichaam begint nu pas op te spelen. Enkels voelen nog stijf, daardoor begint in ieder geval mijn rechterknie ook pijnprikkels uit te zenden. Daarnaast voel ik pijn in mijn onderbuik. Mijn blaas voelt niet goed. Te weinig water gedronken gisteren? Ook heb ik vrij veel last van geïrriteerde armen. De binnenkanten van de bovenarmen zijn door het warme weer van gisteren behoorlijk geschuurd, rood en vurig. Dat wordt afzien vandaag.

Hierdoor wordt het vooral mentaal moeilijker. Bij lange na niet het mentale gevecht dat ik wel geleverd heb op de Camino, maar helemaal fris is het niet in mijn hoofd. Tot we bij de eerste intocht komen. Door alle feestgedruis wordt het iets eenvoudiger om te lopen. Vooral na mijn bezoek aan de Spar. Daar heb ik vaseline en roze happymakers gekocht.

Twee pillen spoel ik weg met koolzuurhoudend bronwater, mijn bovenarmen smeer ik in met het kleverige goedje. Het schuren is direct voorbij, andere pijntjes verdwijnen langzaam als de pijnstillers beginnen te werken.

Dan krijg ik ook weer de slag van het wandelen te pakken. Ik sluit aan bij een man en een jonge vrouw. Zij flitsen langs andere mensen alsof die er niet lopen. Eigenlijk iets sneller dan mijn eigen tempo, maar ik besluit te volgen zo lang ik het vol kan houden. Uiteindelijk meldt mijn blaas het tijdstip van stoppen. Sanitaire stop, nu!

We worden van verschillende kanten door Wijchen geleid. Of het zijn aanleunende dorpen en ben ik het overzicht helemaal kwijt. Feit is dat het ook vandaag overal feest is. In iedere straat, ieder dorp een en al feestende mensen.

Door dorp- en winkelstraten is het moeilijker vooruit komen. Daar zijn de wegen smaller, zijn de doorkomsten moeilijker. Het doet me vrij weinig. Het mentale gevecht van eerder op de dag was meer gericht op mij zelf, dan op mijn medewandelaars. Ik geniet nu vooral. Dans mee, klap mee, zing mee. Ik lach naar mensen en groet hen. Er wordt teruggelachen en gegroet. Iedereen vrolijk, iedereen blij.

Als we via Beuningen weer richting Nijmegen gaan, wordt het wel zwaarder. Ondanks de iets lagere temperatuur zweet ik weer volop. Dat vergt veel van mijn lichaam. Hoewel ik regelmatig iets eet, mijn rust neem en zorg voor voldoende vochtinname. Nee, waterinname.

In Nijmegen is het nog steeds feest. Volgens mij zijn er zelfs al weer mensen van de vroege ochtend in de weer om mee te vieren. Na veel bochten, slingeren en draaien worden we via de Waalkade naar het centrum geleid. Terug naar de Wedren. Maar eerst moeten we nog een steile klim omhoog. Nadat we daarvoor ook al over de kasseien geleid zijn.

Maar de intocht maakt alles goed. Aangezien het ‘roze woensdag’ is, zijn heel veel toeschouwers gekleed in allerlei kleuren roze. Dat maakt het aanzicht nog veel mooier. Ook een deel van de wandelaars was trouwens gehuld in het roze. Ik niet, ik wist het niet en was gekleed in het zwart. Hoewel roze mij erg goed staat. Hahaha.

Morgen wacht Groesbeek en wachten er zeven heuvels.

4daagse van Nijmegen: dag 1.

Dinsdag 16 juli 2013,

Wat een geweldig evenement. Ik heb genoten. Natuurlijk is wandelen met zijn 40.000-den tegelijk niet echt leuk. En natuurlijk was het ook wel erg warm. Daarnaast kun je jezelf afvragen of een afstand van 40 km zo’n pretje is. Maar los van deze kleine ‘beperkingen’ was het één groot feest.

Terwijl de dag niet echt prettig begon. Te laat gaan slapen gisteravond, te vaak wakker geworden vannacht. Ik heb het zelden of nooit koud in mijn bed, afgelopen nacht wel. Ik was zelfs zo rillerig dat ik bang was voor koorts. Dat viel gelukkig wel mee. En na deze te korte nacht ging de wekker al om half 5.

De voorbereiding naar de eerste dag verliep chaotisch. Ik wist niet wat het eerst of het laatst te doen. Had ik alle spullen wel op de juiste plek? Mijn rugtas goed gevuld? Drinken en eten genoeg? Het ontbijt smaakte niet en ik kon maar niet wakker worden. Ten langen leste maar de deur achter me dicht getrokken en naar de bushalte gewandeld.

Daar was het een drukte van belang. Goh, er wilden nog meer mensen in de richting van Nijmegen. Het aantal mensen was zo groot dat de halte pas na twee harmonica bussen en een standaard stadsbus leeg was.

Ik was vandaag ingedeeld voor de late start. Deze start stond geboekt van 06.15 tot 07.00 uur. Die tijdspanne haalde ik ruimschoots, want ik was al voor 6 uur op de Wedren. En hoewel vroeg, het was er al stervend druk. Een heel groot deel van de deelnemers stond al voor de start opgesteld om snel te kunnen vertrekken.

Gezien die drukte en het overschot aan tijd ben ik eerst maar eens gaan zitten en heb de boel eens rustig bekeken. Er heerste een gezonde spanning. Mensen waren en werden niet vervelend tijdens het wachten. Iedereen had alle geduld, hoewel een ieder graag wilde vertrekken.

Eindelijk was het zover, we werden weggeschoten en dat was voor mij het tijdstip om in te voegen. Al vrij snel passeerde ik de start en onwennig zocht ik mij een weg door de menigte. Ik wilde niet per se als een dolle vertrekken, als dat al mogelijk zou zijn.

Tijdens de uittocht uit Nijmegen werden wij wandelaars voortdurend begeleid door gezang en geklap en gejuich door de laatste feestvierders van afgelopen nacht. Er werden high fives uitgedeeld een enkeling danste zelfs met een deelneemster. Kortom: een groot feest.

Via de Waalbrug vertrokken wij in de richting van Lent, Bemmel, Elst en vele andere kleinere of grotere plaatsen. En in ieder dorp, in elke stad was het feest. Werden de wandelaars als helden onthaald. Bejubeld, geprezen en verwend. Verwend in de vorm van snoep, hapjes of zoutjes. Soms was er zelfs limonade, heel vaak water. Zeker later op de ochtend en in de middag. Toen het warmer en warmer werd.

Persoonlijk vond ik de inzet van al de kleine kinderen in ieder dorp en elke stad het leukst. Van heel klein tot bijna pubers: ze deelden eten uit en naar iedere deelnemer werd telkens spontaan een hand uitgestoken om handje te klappen. Of te high fiven, dat ook. Daarnaast riepen ze naar iedere passerende militair om souvenirs. Stickers, foto’s en allerlei ander prullaria. En de militairen deelden driftig hun spullen uit.

De marsliederen van allerlei militaire of politie groepen was ook mooi om aan te horen. Doordrenkt met heel veel humor zorgen deze liedjes ervoor dat het tempo aangehouden wordt, zorgt voor een beetje verlichting. Ook bij de meelopende burgers in hun buurt.

De intocht in Nijmegen was ook mooi. Het werd na dik 40 km ook wel tijd. De warmte vergt veel, heel veel van het lichaam. De afstand vergt veel van de geest. De menigte vergt veel van beiden. Het tempo veranderd steeds, is dus vermoeiender. Dit zorgt weer voor een geestelijke prikkel. Maar zoals gezegd: juist op tijd kwam ik over de finish.

Direct door naar het meldkantoor, de knipkaart voor morgen halen. Even was er wat onduidelijkheid. Mijn polsband bleek niet goed in het systeem verwerkt. Dit werd ter plekke door de dames aan de balie aangepast. Hopen dat het morgen wel goed is. Mijn vroege pas direct geruild met een jonge dame die wél graag vroeg wil vertrekken. Daarna een welverdiend biertje.

Morgen dag 2: Wijchen.

Naar de 4daagse.

Maandag, 15 juli 2013.

Eindelijk is het zover. De week van de Nijmeegse 4daagse is aangebroken. Ik heb om 10 uur afgesproken met mijn reisgenoot, in Coevorden. Zij wacht bij het station op haar taxi. Samen reizen we dan naar Nijmegen.

De reis verloopt voorspoedig. Geen enkel oponthoud, geen enkele file. Nergens problemen in het verkeer te ontdekken. Wij voeren een geanimeerd gesprek over van alles en nog wat. Uiteindelijk graven we samen wat dieper naar begrippen als acceptatie en emoties. En vooral hoe wij daar mee om kunnen gaan. Hierdoor zijn we in een vloek en een zucht in Nijmegen.

Als ik mijn reisgenote op de plaats van bestemming heb afgezet, reis ik door naar mijn eindstation: Groesbeek. Dit is slechts een afstand van een kleine 10 km dus ik ben redelijk snel op mijn Bed & Breakfast.

Mijn onderkomen is een kleine chalet. Een kleine ‘woonkamer’ en een soort bedstee. Maar er is van alles en nog wat aanwezig. Prima voor een klein weekje overnachten.

Na het inkwartieren besluit ik te voet naar Nijmegen te gaan. Zoals gezegd is de afstand niet te groot en het is een mooie warming up voor de rest van de week. Volgens de routeplanner is het bijna één rechte lijn van mijn adres naar de Wedren, de start en finish van de 4daagse.

In een rustig tempo wandel ik naar Nijmegen. Als ik maar voor 17 uur mijn inschrijving geactiveerd heb, is er niets aan de hand. Het is mooi weer, niet te warm en ik gun mij zelf de tijd. Zodat ik rond de klok van drieën het plein van de 4daagse oploop.

Ik heb geluk, er is slechts een korte rij van wachtenden bij mijn inschrijfbalie. Even later ben ik al geactiveerd en heb ik mijn bewijs van deelname om de pols. Een witte band met daarop 40Y. Dit houdt in ieder geval in dat ik deelneem aan de 40 km tocht.

Er is veel te doen op het plein. Veel mensen genieten van een drankje en een hapje, badend in de zon. Zo op het eerste gezicht lijkt iedereen enorm veel zin te hebben aan de wandeling van morgen.

Na een tijdje heb ik genoeg gezien. Zal ik naar mijn B&B, of nog even naar het centrum? Ik besluit voor het laatste. En vrij snel vind ik daar een plein met livemuziek en een groot publiek. Ik blijf er lang hangen, te lang. En drink daarbij eigenlijk net iets te veel. Niet dat ik er echt last van heb, maar het is toch meer dan vooraf de bedoeling was.

Gelukkig realiseer ik me vroeg genoeg dat ik weg moet, naar ‘huis’. Ik drink mijn plastic beker leeg en verlaat het in feeststemming verkerende plein. Op naar Groesbeek. Maar eerst nog even langs de supermarkt. Automatisch koop ik de simpele voedingstoffen. Spullen die snel naar binnen gewerkt kunnen worden, wel voedzaam en niet te duur zijn.

Buiten neem ik plaats op een elektriciteitskast en geniet van mijn maaltijd. En van de commentaren van diverse voorbijgangers. Daarna besluit ik te voet naar Groesbeek terug te keren.

Na een tocht die uren leek te duren arriveer ik dan toch eindelijk bij mijn B&B. Snel iets drinken, snel douchen. Nog even een blog schrijven en dan naar bed.

Morgen wacht de 4daagse.

Volg mij tijdens de 4daagse

Onder de kop 40Y181 Volgen staan Links naar de 4daagse. De ene is de verwijzing naar de site van de organisatie, de andere is om deelnemers tijdens het wandelen te kunnen volgen.
Daarnaast worden meldingen op Facebook en Twitter geplaatst, dus ook via deze Social Media ben ik te volgen.

Color Run Zwolle: the happiest 5k on the planet.

De eerste zondag in juli. Al tien jaar lang de dag waarop de Grachtenloop in Coevorden georganiseerd wordt. Twee jaar geleden heb ik deelgenomen aan dit evenement. En ook voor dit jaar stond het eigenlijk op mijn agenda.

Het stond gepland, maar het duurde lang voor de voorinschrijving geopend werd. Te lang! Want op het moment dat inschrijving eindelijk mogelijk was, had ik mij al aangemeld bij de Color Run in Zwolle. Samen met Ria en, in eerste instantie, Vera. Voor Ria zou dit haar eerste 'prestatie' loop worden, deze run over 5 km. Vera leek het vooral leuk.

In de afgelopen week besloot Vera om haar nieuwe schoenen in te gaan lopen, gevolg: blaren op beide hakken. Niet deelnemen aan de Color Run was een heftiger gevolg. Hoe wij ook probeerden, Vera wilde niet meer mee. Gelukkig had Tessa zich ondertussen bedacht. Je hoefde niet te rennen, wandelen was al voldoende, al wilde je het koppeltje duikelend doen. Dus Tessa wilde wel meewandelen. Te lange n leste kregen we Vera daarna toch nog zo ver om mee te gaan. Wandelen leek nog niet zo'n probleem. Lisanne en Peter waren net op weg naar hun welverdiende vakantie, anders hadden ook zij meegedaan.

En wat waren de meiden achteraf blij en wat waren wij blij, want: wat een HAPPENING! Ieder woord om dit spektakel te beschrijven doet te kort. Het beste is om de beelden voor zich te laten spreken.

Zie ook de foto's in de slideshow!

Een laatste test voor de 4daagse

Als afsluitende training voor de 4daagse had ik een afstand van meer dan 40 km in gedachten. Ik had het idee opgevat om vanuit Zwolle terug te wandelen naar huis. Of in ieder geval ergens in de buurt van Zwolle. De keuze viel op Zwolle, omdat wij voor de Color Run van zondag 7 juli onze deelname-attributen al op zaterdag op konden halen. Aangezien vrouw en dochter andere plannen bedacht hadden, werd het een tocht van Hengelo (O) naar Laar. 

Op Google Maps snel een route bepaald en straatnamen op een kladje gekriebeld. Had ik nu maar simpelweg de routebeschrijving geprint, dan zou het naderhand een stuk eenvoudiger geweest zijn. Uiteindelijk vertrok ik rond 14.30 uur vanaf de parkeerplaats bij de Ikea. Het is heerlijk weer om te wandelen, bijna al te warm. Maar ik ga enthousiast van start in de richting van Borne centrum.

De eerste straat is gemakkelijk, helemaal tot het einde uitwandelen. Aan het einde van deze eerste straat gaat het dan echter ook al direct fout. De rechts/links combinatie die ik op papier vermeld had, lees ik anders dan op Maps uitgetekend stond. En dus loop ik na amper een kilometer al in de verkeerde richting. Aangezien na rechtsaf niet vrij snel de linker afslag komt, stop ik na een paar honderd meter en keer op mijn schreden terug.

Omdat ik niet veel later zo eigenwijs ben om niet naar straatnamen op mijn papiertje te kijken, maar mijn eigen plan in te vullen, loop ik daarna al vrij snel weer een verkeerde kant op. Nu besluit ik om toch maar een keer Google Maps op mijn Nokia in te schakelen. Zien waar ik nu werkelijk ben. Daarna gaat het ongeveer 1 kilometer goed. Al met al duurt het veel langer dan verwacht om Borne uit te wandelen.

Uiteindelijk vind ik dan toch de weg in de juiste richting. En vol goede moed stap ik door het Twentse platteland. Ik merk echter vrij snel dat mijn benen niet waar kunnen maken wat mijn hoofd in gedachten heeft. Komt het door het (onnodige) oponthoud, of is het de warmte? Wie weet, gewoon proberen een lekker tempo op te pakken. Daarna zien we wel verder.

Wanneer ik in de buurt van het dorpje Hertme kom, hoor ik steeds duidelijker muziek. Afrikaanse trommels en meer. Er schijnt een festival gehouden te worden. Al voor de 25e keer leer ik later. Alle toegangswegen rondom het dorp zijn afgesloten en worden 'bewaakt' door verkeersregelaars. De mannen bij de eerste afzetting groeten vriendelijk als ik passeer. De regelaar bij de tweede roept mij al tegemoet: "Denn geht noar Neimegh'n!" Een grote grijns op zijn gezicht. "Klopt", antwoord ik: "maar vandaag niet meer hoor." Grijns ik terug. Ik besluit even een praatje te maken.

Het blijkt dat deze beste man zelf al voor een 10e (tiende) keer gaat deelnemen aan de 4daagse. Hij vertelt veel in een korte tijd. Alles met een glimlach, het plezier straalt van hem af. Wanneer blijkt dat ons gekletst het verkeer leiden niet ten goede komt, loop ik weer verder. Met een groet en een "wie weet tot in Nijmegen" nemen we afscheid.

Dit gesprekje zorgt in ieder geval voor een betere moraal.Ik word er niet sneller door, maar ik heb wel meer plezier. Het zorgt ook voor optimisme. Wanneer een weg als 'eigen weg' wordt aangeduid, loop ik toch gewoon via een andere weg. Als mensen niet willen groeten is dat prima, al blijft wel groeten altijd leuker. Zo zoek ik met behulp van Maps mijn weg in de richting van Geesteren.

Voor mijn gevoel zal Geesteren ongeveer op de helft zijn. Daar heb ik van mij zelf wel een pauze verdiend. Doe ik dat op een terras of haal ik snel iets bij de supermarkt? Het enige terras op mijn weg nodigt niet echt uit en ik zie in de verte het uithangbord van de Plus. Ik heb mijn keuze gemaakt. Geroutineerd loop ik door de buurtsuper en koop standaard producten van de Camino: water, Tuc-jes (zout), cola, chocolade (energie, maar vooral lekker)en een blik bier. Want: dorst! Dit voorraadje werk ik met plezier naar binnen op een bankje voor de winkel. Even tijd nemen, ook hier is plezier het toverwoord.

Na het hervatten lijk ik ineens de geest te krijgen. Het tempo wordt behoorlijk opgeschroefd. De route is duidelijk: Geesteren - Langeveen - (grens oversteken) - Wielen - Radewijk - Laar. Het is een bekende weg. Het is de omgekeerde route van mijn eerste wandeldag op de Camino in 2012. Sommige plekken zijn heel bekend, sommige onherkenbaar.

Bij Langeveen neem ik een afkorting waardoor ik bijna toch weer verkeerd loop. Het komt toch goed en ik kom op de geplande weg terecht. Ik steek de grens over via een zand- en kiezelpad. Daarna is het: tout vandan. Of wel: recht toe, recht aan tot de achterzijde van Wielen. Dicht bij de grensovergang naar Radewijk.

De laatste loodjes wegen ook vandaag het zwaarst. Het wordt nu ook snel schemerig. Ik hoop nog voor de echte duisternis via een paar akkers in een rechte looplijn de grens naar Laar oversteken. Maar zal ik nog genoeg zicht hebben? Er is nog juist voldoende licht wanneer ik door het graan, de aardappelen en de brandnetels opnieuw de grens passeer.

Een half uur later ben ik thuis.

Volg mij tijdens de 4daagse

Geachte heer Smit,

U heeft zich aangemeld voor 4D Follow Me tijdens de 97^ste Vierdaagse.
Deze service werkt via de MYLAPS ChampionChip die u tijdens de Vierdaagse aan uw schoen draagt.
Chips in rugzakjes, broekzak en dergelijke worden niet geregistreerd!
De chip is persoonlijk en dient gedragen te worden door degene die zich met de chip heeft aangemeld.

Wat u verder zelf nog moet doen:
Zorg ervoor dat u uw loopnummer doorgeeft aan fans en supporters die u willen volgen tijdens de Vierdaagse.
Met dit nummer kunnen zij uw prestaties volgen via de speciale website www.4dfollowme.nl.
Uw loopnummer is: 40Y181

MYLAPS Event Timing