4daagse van Nijmegen: dag 2.

Woensdag 17 juli 2013,

Een nieuwe dag, een nieuwe ronde. De dag van Wijchen staat op het programma. Volgens velen de meest saaie dag en de zwaarste dag. Wat is daar van Waar? Hoe sla ik me er vandaag doorheen? Vragen, vragen, vragen.

De wekker knalt ook vanmorgen om half vijf het lawaai van de radio mijn bedstee in. Ik ben op slag wakker, schrik me wezenloos bijna. Nog beduusd val ik even terug in de kussens. ‘Shoot!’ Het is al weer zo laat. En ik spoor mij zelf aan om op te staan.

Zonder al te veel spierpijn kruip ik mijn bed uit. Ik ben zelfs niet erg stijf. Ja, rondom mijn enkels is het wat gevoelig en op spanning. En een beetje zeurderige pijn in mijn onderrug. Het mag geen naam hebben.

In het kamertje staar ik eerst weer wat ontheemd om me heen. Wat doe ik het eerst, wat het laatst? Ik moet eten en eten meenemen voor onderweg. Er moet theewater gezet worden en kleding uitgezocht. Waarom heb ik dat gisteravond allemaal niet gedaan? Is het zelfverwijt.

Uiteindelijk heb ik alles op tijd geregeld en wandel ik op de vooraf gestelde tijd van kwart over vijf richting mijn bushalte. Net als gisteren staat er al een bus te wachten. En net als gisteren is die bus behoorlijk afgeladen. Er stappen zelfs mensen weer uit. Op mijn vraag waarom dit gebeurt, hoor ik slechts: ‘te warm!’ Dus stap ik in en vertrek ik nog vroeger als verwacht naar de Wedren. De warmte in de bus viel mee overigens.

Op de Wedren het zelfde beeld als gisteren. Her en der zitten mensen aan de lange tafels een bak koffie te drinken. Nog slaperig en vermoeid, zichzelf misschien wel afvragend waarom ze in godsnaam zo vroeg hier moeten zijn. Het grootste gros mensen echter, staat al weer opgesteld in dikke rijen voor de startbogen. Te trappelen van ongeduld. En het is dan nog geen zes uur.

Als om kwart over zes het sein wordt gegeven dat we mogen gaan starten, sta ik maar eens op en voeg in bij de wachtenden. Waar het gisteren maar een korte invoegrij betrof, is die nu een stuk groter. Meer mensen zijn op dit lumineuze idee gekomen. Mensen zijn ook iets meer ongeduldig. Vooral als het ook nog eens langer duurt bij het inscannen. Op andere startplaatsen vertrekken de mensen veel sneller. Er klinkt al gemor. Toch komen we er door en kunnen wandelen.

De route gaat dwars door Nijmegen in de richting van Wijchen. Net als gisteren zijn late feestvierders de gangmakers en worden we bejubeld en aangemoedigd. Rondom de startplaatsen is het een drukte van belang voor wat betreft cameramensen en fotograven. Vele koppeltjes van twee of drie mensen huppen van wandelaar naar wandelaar. Vraag hier, opmerking daar; beeldje zus, plaatje zo.

De meute komt vrij snel goed op gang. Ik merk dat velen een behoorlijk tempo houden. Of ik ben langzamer dan gisteren. Mijn lichaam begint nu pas op te spelen. Enkels voelen nog stijf, daardoor begint in ieder geval mijn rechterknie ook pijnprikkels uit te zenden. Daarnaast voel ik pijn in mijn onderbuik. Mijn blaas voelt niet goed. Te weinig water gedronken gisteren? Ook heb ik vrij veel last van geïrriteerde armen. De binnenkanten van de bovenarmen zijn door het warme weer van gisteren behoorlijk geschuurd, rood en vurig. Dat wordt afzien vandaag.

Hierdoor wordt het vooral mentaal moeilijker. Bij lange na niet het mentale gevecht dat ik wel geleverd heb op de Camino, maar helemaal fris is het niet in mijn hoofd. Tot we bij de eerste intocht komen. Door alle feestgedruis wordt het iets eenvoudiger om te lopen. Vooral na mijn bezoek aan de Spar. Daar heb ik vaseline en roze happymakers gekocht.

Twee pillen spoel ik weg met koolzuurhoudend bronwater, mijn bovenarmen smeer ik in met het kleverige goedje. Het schuren is direct voorbij, andere pijntjes verdwijnen langzaam als de pijnstillers beginnen te werken.

Dan krijg ik ook weer de slag van het wandelen te pakken. Ik sluit aan bij een man en een jonge vrouw. Zij flitsen langs andere mensen alsof die er niet lopen. Eigenlijk iets sneller dan mijn eigen tempo, maar ik besluit te volgen zo lang ik het vol kan houden. Uiteindelijk meldt mijn blaas het tijdstip van stoppen. Sanitaire stop, nu!

We worden van verschillende kanten door Wijchen geleid. Of het zijn aanleunende dorpen en ben ik het overzicht helemaal kwijt. Feit is dat het ook vandaag overal feest is. In iedere straat, ieder dorp een en al feestende mensen.

Door dorp- en winkelstraten is het moeilijker vooruit komen. Daar zijn de wegen smaller, zijn de doorkomsten moeilijker. Het doet me vrij weinig. Het mentale gevecht van eerder op de dag was meer gericht op mij zelf, dan op mijn medewandelaars. Ik geniet nu vooral. Dans mee, klap mee, zing mee. Ik lach naar mensen en groet hen. Er wordt teruggelachen en gegroet. Iedereen vrolijk, iedereen blij.

Als we via Beuningen weer richting Nijmegen gaan, wordt het wel zwaarder. Ondanks de iets lagere temperatuur zweet ik weer volop. Dat vergt veel van mijn lichaam. Hoewel ik regelmatig iets eet, mijn rust neem en zorg voor voldoende vochtinname. Nee, waterinname.

In Nijmegen is het nog steeds feest. Volgens mij zijn er zelfs al weer mensen van de vroege ochtend in de weer om mee te vieren. Na veel bochten, slingeren en draaien worden we via de Waalkade naar het centrum geleid. Terug naar de Wedren. Maar eerst moeten we nog een steile klim omhoog. Nadat we daarvoor ook al over de kasseien geleid zijn.

Maar de intocht maakt alles goed. Aangezien het ‘roze woensdag’ is, zijn heel veel toeschouwers gekleed in allerlei kleuren roze. Dat maakt het aanzicht nog veel mooier. Ook een deel van de wandelaars was trouwens gehuld in het roze. Ik niet, ik wist het niet en was gekleed in het zwart. Hoewel roze mij erg goed staat. Hahaha.

Morgen wacht Groesbeek en wachten er zeven heuvels.