Net als woensdag is de mentale gesteldheid vandaag minder. Er zijn direct grote ergernissen, maar wel kleine irritaties. Ik voel nu ook duidelijk pijn in mijn nek en schouders. Vooral de gekwetste linker schouder laat zich gelden. En tijdens die eerste kilometers voel ik stijfheid in de linker heup. Daarom besluit ik in een rustiger tempo te gaan lopen vandaag. Na een uur blijkt dat 'rustiger tempo' niet veel verschil te maken. Dan heb ik alsnog 6,2 km gewandeld. Pas na een bakje koffie kom ik in mijn ritme en loop ik ook weer meer ontspannen. De pijntjes worden allengs minder; mentaal wordt het ook beter. Ik ga weer genieten van de route en de mensen.
Na Overasselt volgt een minder prettig stuk. Langs de Maas, over de dijk. Bij de sporadische rustpunten twijfel ik iedere keer of ik zal stoppen om te rusten, steeds loop ik verder. Het besef dat ik na het rusten alsnog de benauwde drukte op de dijk weer in moet, zorgt er voor dat ik blijf lopen. 'De eerste gelegenheid na de brug', neem ik mij voor.
Dat is in Linden. Bij 'de Burcht' is groots uitgepakt. Een dj maakt stemming met pakkende liedjes, er zijn extra toiletten, een waterpunt en er is van alles te koop. Broodjes, soep, koffie, snoep, blikjes drinken. Het is kwart over tien, ik heb zo'n 20 km gelopen en vind dat het tijd is voor soep en drinken. Cola en bier, wat kan mij het schelen. Word ik vanzelf langzamer, haha. Als ik wil gaan zitten ervaar ik een gigantische domper. Ik steun te veel op mijn linkerarm en een heftige pijn schiet door mijn linkerschouder. Het duurt minuten voor de pijn iets afzakt. Ik besluit tot een drastische maatregel. De roze happymakers, de pijnstiller die altijd helpt. Maar het zal nog een poos duren voor de pijn niet meer voelbaar is.
In Beers stop ik bij café 'de Spijker' voor een tweede en derde biertje. Om water in te slaan, ook wat cola te drinken en ik neem ook de tijd voor een sanitaire stop. Daarnaast besluit ik even toe te kijken bij de stoet wandelaars die voorbij trekt.
Vanaf Cuijk gaat het echt los. In deze stad is het onthaal overweldigend. Voor zo ver dat na alle feestexplosies van de afgelopen dagen nog mogelijk is. We worden langs de Maaskade naar een pontonbrug geleid. Onder begeleidend geschreeuw en gejuich van mensen die ook op een hoger gelegen straat staan te kijken.
Op naar Mook. Daar zoek ik in het centrum een plekje in de schaduw om te eten en nog wat te drinken. Ook hier neem ik de tijd om even naar de gigantische hoeveelheid aan mensen die voorbijtrekt te bekijken. De spanning neemt toe, we lopen in de richting van de Via Gladiola. Bij Molenhoek staat het zelfs op een boog geschreven: "Hier begint de Via Gladiola.' En aangezien ik onbekend ben, meld ik dat per sms aan Ria.
Vanaf hier is de belangstelling enorm. Rijen dik toeschouwers, feestvierend, vrienden en bekenden te verwelkomen en aan te moedigen.
In Malden consternatie bij mij. Hier staat een boog met de melding: 'Via Maldenia'. Oh, blijkbaar was ik fout en waren we toch nog niet op de Gladiola. Moet ik dat nog aan Ria melden? Lukt het überhaupt nog om te sms'en? Want iedereen loopt met een mobiel in zijn of haar handen. Ik besluit het maar zo te laten.
Op het kruispunt met de Groene straat/Groenewoudseweg staat een verkeersregelaar met veel gebaar en swingend op de muziek de boel te regelen. Een en al enthousiasme spat er vanaf. Omdat ik als een van de eersten tegengehouden werd sta ik vooraan als we weer door mogen lopen. Een heel leeg stuk van de Via Gladiola ligt voor mij. Amper een ander wandelaar in mijn nabijheid. Ik voel mij als een wielrenner die solo op weg is naar een etappewinst in de tour. Eerst nog wat beduusd, maar al snel begin ik te klappen en direct reageert het publiek met geklap en meer gejuich.
Ria, Tessa en Vera staan dan al een eeuwigheid op mij te wachten. En bijna had ik hen nog gemist. Ik hield constant de rechterzijde van de weg in de gaten te houden. Mijn gevoel zei al een paar keer de linkerzijde meer te controleren, maar in de drukte viel dat niet mee. Door de voorheen gecreëerde ruimte zagen zij mij gelukkig wel. Met mijn mooie gladiolen vervolgde ik na een kort gesprekje mijn laatste meters. Langs al de tribunes, klappende en juichende mensen. Op weg naar de finish.
Een heel ander onthaal dan precies een jaar geleden in Santiago de Compostella. Waar het daar een totale anticlimax was, was de constante explosie van vreugde een genot om te ervaren en te ondergaan. Iedere wandelaar krijgt het gevoel dat iedere toeschouwer speciaal voor hem of haar gekomen is, dat er speciaal voor hem/haar geklapt en gejuicht wordt.
Na het finishen mijn welverdiende medaille, het 4daagsekruis opgehaald en opgespeld. Een tijdje rondgehangen nog op de Wedren onder het genot van een paar biertjes. Daarna op zoek naar de meiden. Dat duurde nog een hele tijd, maar gelukkig vonden we elkaar op de afgesproken plek.
Lekker uit eten met elkaar. En na het vertrek van de dochters nog met Ria een hele tijd op een terras genoten van alle drukte in de stad. Studenten en wandelaars, iedereen in grootse feeststemming. Uiteindelijk was de pijp zo rond een uur of half twaalf wel helemaal leeg. Tijd om naar het B&B te vertrekken. Tevreden, blij en trots. Moe, maar ook heel voldaan over deze toch wel bijzonder prestatie.
Top!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten